15

"Zij is het ene, eindeloos en onbewogen.
Niets is het andere, maar alles is in haar, een buitenkant is er niet.
Verder raak je niet. Niet verder hier.

Verlaat dus het zijn, maar enkel letterlijk, het woord zijn en haar functies, niet uit walging voor het hier en het nu, maar juist uit respect ervoor.

Gebruik geen "is"
of
Erken het mogelijke als reƫel bij de daad gevoegd,
dit wil zeggen
de eenvoud van de vorm der materie der vormen die materie maken die de vorm wordt voor het humane, het lichaam dat ik wou in de lijn der geschriften, de ziel waarvan ik afstand deed om vorm te geven aan de spieren die ik omklemde in mijn inktloze, uitvloeiende code."


Hij meent het. Hij debiteert Waarheid, niks anders. Zijn stem is een orgel. Zijn woorden slaan vanuit een intense concentratie de kamerlucht aan als de penseelstreken van een oosters calligraaf het roerloos witte blad. Zijn bloed ruist in sterke golven. In zijn aderen zwemmen ongelede monstrosa, zijn gitzwarte ogen schakelen, zijn mond braakt honing. Dit is klare taal.

Anna zit naast mij. Naast ons, voor ons zitten tientallen anderen. Wij luisteren. Dit is geen toekomst, het scherm is geen scherm maar een holografische projectie. Dit is geen verhaal, overal ter wereld wordt er geluisterd in groepen als deze. Ik kijk door de halsuitsnijding van haar beige t-shirt naar de fijne haartjes op Anna's schouders, in de stiltes tussen zijn woorden hoor ik haar vertrouwde adem, ik ken haar zoals ik haar kende, dit is nu.

Populaire posts