init()

//@init

Ziehier de EL.

De EL is de voornaamste letter van het ELfabet,
zoals de a of de aleph de numero uno van het alfabet is.

Klik op 'meer informatie over het ELFABET'
voor meer informatie over het ELFABET.

Om de EL af te beelden dan wel de letter EL
ELfabetisch te gebruiken, bezigen we
daarom niet een bekendere Romeinse vorm,
zoals we voor de overige letters van het ELfabet doen,
maar een cyrillische EL, zoals in het Russisch.

Het gebruik van deze cyrillische vorm verwijst ook naar het werk van
Velemir Chlebnikov, een Russisch Modernistisch dichter die
nogal veel belang hechtte aan de medeklinkers van zijn taal.

In de Nieuwe Kathedraal van de erotische Ellende
( de link ligt hier ergens, daarnet had ik 'm nog)
is het ELfabet een belangrijk ordeningsprincipe.

Zo. Nu kunnen we het hebben
over de beeldspraak van de EL.

De beeldspraak van de EL, en bij uitbreiding van het ELfabet,
is in feite een allegorie. Het is een beeldspraak die zich aandient als
allegorie.

Voor meer informatie over allegorie
leest u 'Meer informatie over allegorie.'
hieronder.
Meer informatie over allegorie.

Allegorie van de muziek door Fillipino Lippi

De allegorie verwijst uiteindelijk op foutieve wijze naar zichzelf, zoals het schrijven van de code op zichzelf slaat. Wat is dat allemaal voor gebrabbel? Wel, U kan daarbij bedenken dat een allegorie ook in iets anders dan in taal kan worden uitgedrukt.

In beelden, maar ook in algoritmen bv, een verzameling strikte regels die bepaalde handelingen beschrijven die vereist zijn om een bepaald doel te bereiken. Algoritmen zijn instructieregels: doe A, doe B. Een reeks opeenvolgende instructieregels samen vormen een programma: doe eerst A met gegevens (x,y,z), doe met de uitkomst daarvan B zolang als x kleiner is dan 5 en ga dan langs de kassa, u ontvangt €0.20 voor uw eerste programma.

Een algoritmische allegorie, wat zou dat dan zijn? Een allegorie die zich in algoritmen afspeelt, zoals de Allegorie van de Muziek van Fillipino Lippi zich in picturale elementen van het gelijknamige schilderij afspeelt, heeft verrassend veel weg van een literaire allegorie.

Het is een programma dat loopt op een bepaalde manier, haar instructieregels afloopt, maar eigenlijk al lopende op een andere manier dient te worden begrepen, ofwel met een ander doel voor ogen, ofwel verwijzen sommige instructieregels naar een ander doel en zouden ze bijgevolg anders verlopen maar toch ook op een soortgelijke manier. Je moet het lezen zoals je de afbeelding bij een embleem leest, om vervolgens de tekst bij het embleem te lezen met de visuele input in het achterhoofd.

Hm. Dat is een beschrijving vanuit de binnenkant, de werking ervan. Veel te moeilijk voor tijdloze lezers zoals u en ik.

Van buitenaf: elke stap in de beschrijving van het handelingsverloop (de code met de algoritmen)
werkt zoals ze zich aandient, maar de toeschouwer die in het ontcijferen van
programmatische allegorieën getraind is, begrijpt het handelingsverloop als verwijzend naar een ander handelingsverloop dat zich zou afspelen mocht er aan vooraf bepaalde initiatieparameters zijn voldaan.Ha, eureka, ik heb het: in vaktaal, in programmeursjargon spreken we van een mock-up: een werkend programma dat een voorafschaduwing is van een gepland programma. Het werkt niet echt, maar je kan zien hoe het eruit zou zien moest het wel werken, je krijgt een beeld van de werking.

Zij die vertrouwd zijn met literaire allegorieën zullen de natuurlijke verwantschap van de
programmatische allegorie met de literaire onmiddellijk onderkennen. De programmeurs begrijpen eindelijk die malle prentjes.

Enfin, soit:  een beetje toch.

Algoritmen meestal worden gevat in code, programmeertaal, en die code (minimaal: een stelsel van samenhangende tekens) verschilt immers uiteindelijk niet zo heel veel van gewoon taalgebruik.

De Nieuwe Kathedraal van de erotische Ellende is een webapplicatie die eigenlijk zo'n mock-up is. Ze speelt maar wat met het Kathedraal zijn. Iemand die een beetje vertrouwd is met mijn werk ( ja ik moet eerst nog sterven, ik weet het), weet echter ook dat men op verschillende manieren kan 'Spelen dat het donker wordt'.

Oei. Dit was al te duidelijk, bij het simpele en eenduidige af. Vanaf nu gaan we het weer wat vager en/of grappiger houden, straks vindt u het misschien niet interessant meer. Of net wel, maar hebt u eilaas geen tijd meer? Zal ik het uitgeven, dan kan u het bij de interessante boeken op uw schouw zetten?

Uiteindelijk verwijst elk schrijven, literair of niet, ook naar zichzelf, de club der Uiteindelijken wist dat al lang, maar nu worden de uiteinden zichtbaar voor iedereen., net dankzij de alomtegenwoordigheid van algoritmische code. Het Internet is een verzameling spoilers.

[Jeez, dit is erger dan De Gebroeders Karamasov! Wie leest dit! ]

De uiteinden lopen zoals te verwachten viel, vanzelf naar de ingangen. Vaneigens. De eerste wet van de Naturerende Natuur is niet voor niets: "Gij zult uw Tuitje hebben Opwaarts staan".

Neerwaartse tuitjes vreten zichzelf & schrokken staart
& schrikken maar strikken desondanks zichzelve ter dood.
Het is louter een kwestie van tijd, hoewel het gegenereerde
quotum Nijd ondertussen behoorlijk kan beginnen stinken.

--------------- [OEFENING: Noem twee voorbeelden van Neerwaartse Tuitjes].

(vierkante haken zijn slecht voor de commerce!)

Het ELfabet is één der bouwstenen van de erotische Ellende,
haar Kathedraal is nog vrij Nieuw. Zie Link.
Waar is ook weer die Link.
O hemel toch.

 

Oef, de Sleutel der Werken!
(origineel te koop voor €50 - klik op de prent)

De roman in de roman (en dit stukje over de net-roman ANKE VELD in de roman zelf) is in de net-roman het schrijven zelf geworden, zoals het verschijnt. Zelfs.
Het schrijven was altijd al een performante act, de uiting van een aansporing, of een klacht of wat dan ook. Het schrijven is sowieso een talige handeling.

De talige handeling van het schrijven is meer en meer een autonome activiteit aan het worden.
De allegorie wordt stilaan bewaarheid, het schrijven schrijft effectief zichzelf. Google schrijft puur Kapitaals. Loepzuiver, zonder van die vervelende menselijke fouten.

Maar vergis u niet (make no mistake): Capital is Natural. De natuur is niet beperkt tot de natuurdocumentaire met haar vermenselijkt benoemde beestjes. De natuur is ook beton en dood en vreten en wroeten en wriemelen en woekeren.Heracleitos, de filosoof die tot ons spreekt doorheen de verwensingen van de schrijvertjes na hem zei het al: alles is oorlog, wij dromen van een onbestaande stilstand en alles wat wij wakker zien is zo dood als een pier. Wat wij begrijpen van het Kapitaal, wat wij denken te kunnen vatten is haar Afval, het vreetspoor van haar nietsontziende wormen.

Maar goed, het is tijd: de auteur verdwijnt. Ik ben weg (volg mij). Wanneer schreef ik dit? Waar zijn uw timestamps, meneer? Kan u nog volgen?

Wij, de Lichamen wij zijn de batterijen voor het mogelijk maken van het autonome schrijven. Het individu heeft louter een verklikkerfunctie.
Het ikje knippert als het honger heeft.
Nee, pipo, Sex is een protocol voor energietransport, vraag & aanbod, beheersen en controleren het inpluggedrag van de gleuf- en stekeldiertjes. Lust is een commodity, uw liefde heeft een update nodig en de dood is pas echt big business.

Untsoweiter.

Lode zegt: "de roman in de roman was een voorafschaduwing van de net-roman, het tekstuele procedé is nog steeds een valabele maar enigszins gedateeerde strategie, die van de illusoire allegorie, die berustte op het bereidwillig verzaken aan het ongeloof van de lezer."

De lezer die zich liet meevoeren. De lezer die zich laat meevoeren door de lezer. De meegevoerde lezer. De lezer zonder aarde, verzonken in haar wereld.

[De roman is niet dood voor mensen die de romans lezen, net zo min als g*d dood is voor mensen die goden nodig hebben.] [Het kost meer energie om informatie (of lopende code) te verwijderen, dan om nieuwe aan te maken die de oude recupereert, onschadelijk maakt in haar kwaadruikende vorm:
encapsulatie heet dat, ook voor professionelen, maar dat zijn dan de grotere bidons. Vermeld uw kortingscode bij uw bestelling]

[Ja maar al die voetnoten tussen rechte haken zijn slecht voor de commerce zoals neologismen slecht zijn voor de commerce]

***

In de EL herkennen we haar secundaire instantiatie, de kleine l.

• De kleine l is een lus, een strik rond het niets.
• Verlangen rukt haar beide uiteinden naar differente kanten.
• Het verlangen spreekt.
• Het sprekende verlangen is de verklanking van het ELfabet,
• is het spreken van de ellende, het strikken van het Niets.

Het Nietsstrikken is kort, hevig en eenvoudig of lang, berustend en complex.
Het Nietsstrikken is inherent aan de Wil tot de Code.

De Wil tot de Code is helemaal niet verheven boven goed of kwaad,
de Wil tot de Code is een goede zaak.

De Wil zorgt voor beweging
waar er anders slechts stilstand zou zijn.

Hoera voor de Wil.

Hoera.

Hoera.

>.<

"Is't nu Wilfried of William?"